Morgen begint maand 2 van dit jaar! Het lijkt niets zeggend. Maar in huize Zon ligt dat anders. Voorheen zei mama altijd dat na februari de rust voor even in huis terugkeerde. Vanaf Sint Maarten t/m februari druk met alle feestelijkheden tot aan de verjaardag van Max in februari.
Maar de afgelopen jaren was het ook altijd weer spannend welke feestelijkheden wij wel en niet thuis konden vieren. Mama heeft meerdere traktaties, voor Max zijn uitdelen op school, in het ziekenhuis in elkaar geknutseld.
Maar dit jaar, op de geplande opname voor ok even niet meegerekend, voor het eerst in VIER jaar (ja je leest het goed, 4 jaar en bedenk je ook dat Nina 5 jaar oud is) geen opname voor Nina haar luchtwegen in de maand januari! Zullen wij dan eindelijk de puzzel compleet hebben? De puzzel waar de luchtwegklachten van komen? De puzzel wat wij kunnen doen tegen al dat slijm van Nina? De puzzel hoe de tumor voor Nina nu met deze medicatie stabiel te houden, zonder ellendige bijwerkingen? Heel heel heel heel langzaam begint er een gevoel van positiviteit, vertrouwen terug te komen. Maar dit is nog heel marginaal, want na alles wat Nina heeft moeten doormaken zijn papa en mama heel voorzichtig.
Maar papa en mama zijn ook moe! Nu het een beetje rustiger lijkt te worden, wordt pas duidelijk hoeveel impact dit heeft op papa en mama. Papa heeft gelukkig veel plezier in zijn werk en doet dit weer zoveel mogelijk, hij probeert dagelijks een wandelingetje te maken en ondersteunt heel veel in de zorg voor Nina overdag. Maar elke avond om 22u is hij moe, heel moe en dat terwijl hij voorheen rustig midden in de nacht eens ging slapen en dat rustig een paar nachten achter elkaar kon volhouden.
Mama haar lijf geeft al heel lang aan dat het genoeg is, maar ja dat lijf kan zo veel willen, maar er was geen tijd om rust te nemen. Helaas vond het werk van mama dat zij best haar laatste reserves, voor zover die er überhaupt zijn, kan gebruiken om ook weer opbouwend te gaan werken. Mama bleef maar aangeven dat dit niet kon, maar niemand luisterde naar haar. Afgelopen weken heeft mama veel gesprekken gehad met haar maatschappelijk werkster en psycholoog hierover gehad. En dankzij hen, de huisarts en een pleidooi van mama over hoe het met haar gaat, ziet de bedrijfsarts eindelijk in dat het toch wel iets ernstiger is dan hij had ingeschat! Krijgt mama dan nu eindelijk rust vanuit haar werk? In elk geval voor korte duur, want de WIA aanvraag ligt er ook en dat wordt nog wel een spannend dingetje. Maar het begin is er….
En ondertussen ook nog door de Coronamaatregelen de kinderen thuis. Dex en Max blijven het maar zo fantastisch doen. Veel geduld met mama als zij het niet kan uitleggen omdat het even niet lukt. Veel geduld met papa als die even geen tijd heeft om iets uit te leggen. Maar elke dag is het schoolwerk gedaan en maken zij samen of met vriendjes veel plezier in de middag. Max heeft leren skeeleren van zijn buurmeisje en wil nu elke dag oefenen. Dex was zelfs met zijn vriend aan het timmeren en zagen buiten. Het is nog geheim wat zij aan het maken zijn.
Nina heeft begin van de week heel veel pijn gehad van haar sonde in haar buik, want natuurlijk ook niet zo gek is. Maar nu, ruim een week na plaatsing, geen paracetamol meer nodig en doet het vooral zeer als mama de wond verzorgt in de ochtend of als zij er tegen aan stoot. Dat aanstoten is ook nog niet zo gek, want de sondeslang staat nog ‘rechtop’ uit haar buik. Morgen controle in het ziekenhuis en als het goed is mag die dan langs haar buik bevestigd worden.
Verder maakt Nina elke dag enthousiast haar schoolwerk, zij vindt al die opdrachten allemaal erg leuk om te doen en ook zelf bedenkt zij genoeg creatieve dingen om te doen. Een paar weken terug had Nina de pech dat zij in 2 dagen tijd alle 2 haar glitter/sneeuwbollen liet sneuvelen. De eerste had zij trots als een pauw alleen mee naar beneden gedragen van de trap en onderaan liet zij hem vallen. De andere had zij op de zitzak gelegd, waar grote broer Dex op plofte en de sneeuwbol lanceerde. Dikke, dikke, dikke tranen bij Nina, vooral de 2de van Phantasialand is niet vervangbaar. Maar nu met één van de zusters zelf een nieuwe gemaakt! En wat is zij er blij mee!
Ook vierden wij deze week de verjaardag van papa. Nina was helemaal zenuwachtig en al om 6u wakker! Dex, Max en mama hadden de avond ervoor de werkkamer van papa versierd en ook de huiskamer. Want ja je wordt maar 1x 40 jaar! Mama had wat vrienden van papa helpen herinneren aan de verjaardag en daardoor stroomden de kaarten en cadeautjes binnen op deze feestdag! Uiteraard hadden de kids ook niet stil gezeten, veel knutselwerken moesten er uitgepakt worden en ook nog cadeautjes. Max stond erop om nog boterkoek en cake te bakken voor papa zijn verjaardag, welke wij heerlijk zelf hebben opgegeten, want ja geen visite door de corona ;-)! Papa zei in de avond dat hij zich in jaren niet zo jarig heeft gevoeld als dit jaar!
Nu alleen nog even achterhalen van wie die mooie bos bloemen is, iemand die papa een knuffelbeer vindt. Een bos bloemen die Carrot ook heel lekker vond. Een bos bloemen waarvan wij dus niet de gulle gever van weten….
En zo is er dus weer een week, de eerste maand voorbij!
