De zomervakantie staat voor de deur. Overal hoor je de verhalen van andere ouders over welke ‘wilde’ plannen zij allemaal hebben om naartoe te gaan. Dat maakt me jaloers. Sinds de diagnose van Nina zijn onze vakanties nooit meer onbezorgd.
Vlak voor de diagnose van Nina hadden wij een prachtige camping geboekt in Noord Spanje, op loopafstand van zee en een gezellig dorpje. Precies wat wij wilden! De overnachting voor onderweg was ook geregeld in een idyllisch dorpje. Lekker met onze eigen tent op pad. Helaas hebben we deze vakantie moeten annuleren. We wisten na de diagnose niet hoe de komende maanden eruit zouden gaan zien. Het werd een vakantie in Nederland, zodat wij met Nina tussendoor naar de afspraken in het ziekenhuis konden gaan. Het was een fijne vakantie, maar het was geen Spanje.
Vertellen
Zo volgden er meer van dit soort vakanties. Gekozen op basis van een locatie dichtbij het ziekenhuis, rolstoelvriendelijk en goede hygiëne. Niet in onze tent, maar in een gehuurde accommodatie, met een aparte slaapkamer voor Nina vanwege de toeters en bellen voor haar in de nacht. Het is het waard, even met elkaar op vakantie gaan vinden wij belangrijk voor de kinderen. Dat zij ook na de vakantie kunnen vertellen waar ze zijn geweest.
Buitenland
Soms durven wij wel naar het buitenland. Maar dan wel bepakt en bezakt met alles wat maar nodig is: brieven in alle talen van de oncoloog en alle routes naar de dichtstbijzijnde ziekenhuizen genoteerd. Helaas zijn veel vakanties (in binnen en buitenland) geëindigd met een opname in het ziekenhuis of begonnen hiermee. Hierdoor zijn voor ons als ouders de vakanties nooit onbezorgd en hebben we besloten nooit meer met het vliegtuig te gaan. Samen doen we ons uiterste best om de trip, ondanks een opname van Nina, wel op een vakantie te laten lijken. Nina en haar broers vinden dat niet altijd leuk, net als wij. En dat mag! We luisteren, troosten en beloven dat we snel weer opnieuw iets plannen.
Jaloers
Na de (zomer)vakanties heb ik vaak last van jaloezie. Jaloers op de vakantieverhalen van andere ouders. Op de bestemmingen , waar wij met Nina niet heen kunnen gaan. Op de activiteiten die ondernomen zijn. Maar veelal jaloers op de onbezorgdheid die doorklinkt in hun verhaal. Bij ons zal er altijd bezorgdheid zijn. Altijd zal er de angst zijn voor weer een opname voor/tijdens/na de vakantie. Altijd zal er de vraag zijn of het ons nu wel gegund is om eens een vakantie als gezin te hebben zonder zieke dochter of zusje.
‘Slechte dag’ kraal
En Nina? Die vertelt altijd na de vakantie vol enthousiasme over haar vakantie, maar ook met verdriet als de vakantie weer in het ziekenhuis eindigde of als zij ziek is geworden. Waarna wij weer een ‘slechte dag’ kraal rijgen aan de alsmaar langer wordende Kanjerketting.
Lisette, mama van Nina