Yes! Herfstvakantie, niet dat wij op vakantie gaan, maar gewoon een hele week geen ochtend spits, geen vroege bezoekjes aan het ziekenhuis, wat was dat even fijn zeg!
Deze week dan ook weinig gedaan. Als het weer het toe liet dan gingen wij elke dag even naar buiten. Papa kon af en toe einde van de middag even zijn werk loslaten om ook mee een frisse neus te halen. Er kwamen vriendjes hier en de jongens gingen bij vriendjes spelen. Er werd geknutseld, getekend en hele strips gemaakt.
De kids vermaken zich prima thuis. Papa is hard aan het werk. Mama probeert de boel draaiende te houden. In de avond zitten papa en mama een beetje doelloos op de bank. Papa nog wat werken en samen voor de tv, feelgood movie’s te kijken in de hoop dat wij er een beetje vrolijk van worden. Voor de buitenwereld lijkt het goed te gaan met Nina: geen opnames, een vrolijk meisje als je haar tegen komt. Maar de zorgen zijn er niet minder om, nu staan vooral de zorgen rondom haar luchtwegen voorop. Dan nog al het geregel, gezeur en gedoe rondom de zorg voor Nina. Het vrolijke meisje, waarvan je weet dat er een vreselijk trauma huis houdt in haar koppie, maar wat de buitenwereld niet ziet. Hoe zal dat zich gaan ontwikkelen in de toekomst? Ze huilt, maar ze lacht en dat doen papa en mama ook. We huilen van binnen, maar kunnen gelukkig ook lachen en genieten van de schaarse maar mooie momenten. Al voelen de dagen soms moedeloos, zo ook deze week, dat papa en mama tegen elkaar hardop uitspreken ‘is dit ons leven? is dit onze toekomst?’ ‘zo uitzichtloos?’. Corona draagt daar ook niet positief in bij. Maar ook dit slikken wij weer, gaan naar bed en staan weer op. Proberen elke dag er weer het beste van te maken en te genieten van de kleine dingen in het leven!
En zo ook vrijdag wij hadden nog een uitje op het programma staan. We waren uitgenodigd om naar het Onky Donky huis te komen, deze staat bij Ouwehand Dierenpark in Rhenen. Geheel coronaproof werden wij ontvangen. De kinderen mochten beginnen met het bakken van koekjes en nadat de papa’s en mama’s hun koffie/thee op hadden, mochten wij het dierenpark in. Helaas geen baby pandabeer mogen aanschouwen, maar wel heel veel andere dieren! Nina blij bij het zien van de ijsberen! Max werd gelukkig van de pinguïns en Dex van de leeuwen!
Tussen de middag kregen wij een luxe lunch aangeboden, het ontbrak ons aan niets. Dus met volle buikjes en weer even opgeladen, konden wij de middag er weer tegen aan. De dieren hadden de kinderen al snel gezien, maar gelukkig een indoor speelterrein in het dierenpark. Hier konden de kinderen zelf als aapjes klimmen en klauteren. Na een uur kwamen de heren verhit en rood aangelopen weer naar ons toe! Na een groot glas limonade en een goed gevulde goody bag, gingen wij weer huiswaarts. Nu waren papa en mama nog beter voorbereid, dus naast zuurstof achterin de auto, was ook beademingsapparatuur mee. Maar Nina was klaar wakker en heel gezellig aan het kletsen in de auto, dus niets van dit alles gelukkig nodig gehad.
Wat opviel deze week is dat de buikpijn bij Nina steeds meer toeneemt en dan vooral net na het eten. Papa en mama hebben vermoeden dat dit wel eens door lactose kan komen, want Nina mag weer meer eten/drinken en sindsdien heeft zij dit en vooral na het drinken van yogi of chocomel. In het verleden hebben papa en mama wel vaker getwijfeld of Nina overgevoelig is voor lactose, maar we konden dit nooit goed testen, want steeds was er uiteindelijk wel weer wat. En omdat er nog steeds veel onduidelijkheid is en geen medische wetenschappelijk bewijs is of zuivel nu wel of geen invloed op slijmproductie geeft, is het wel interessant om een tijdje geen lactose te nuttigen. En zo krijgt Nina sinds zaterdag dit dus niet meer en… de buikpijn is tot op heden afwezig!
Fingers crossed dat niet alleen de buikpijn weg blijft, maar dat dit uiteindelijk toch ook invloed heeft op de slijmproductie, want ondanks de antibiotica is de slijmproductie veelvuldig. Nina heeft elke nacht veel zuurstof nodig. Overdag niet, maar zodra zij gaat liggen en gaat slapen, veranderd er anatomisch veel van binnen waardoor zij er dan echt last van heeft. Het lijkt viraal te zijn, maar antibiotica is wel goed voor de bacterie die in haar huist en zo geen kans krijgt om zich in het slijm te settelen. Maar de avonden en nachten zijn wel heel erg onrustig. En wat is het dan balen als er een verpleegkundige niet kan komen, omdat een ander zorgenkindje van haar corona heeft. Hierdoor is de verpleegkundige in quarantaine en mag niet bij ons komen werken. Stomme corona! Deze week weer nieuwe maatregelen, weer wat strenger. Niet leuk en ook wij balen hiervan. De angst is er nog steeds niet dat corona met Nina iets doet. Maar wat als wij daardoor geen zorg meer kunnen krijgen? Of wat als Nina opgenomen moet worden, maar dat het AMC eerste hulp dicht is (zoals nu al veel gebeurd) en Nina dus niet naar haar vaste ziekenhuis kan?
Zaterdag gaan wij nog even op kraamvisite, niet van een mensenbaby, want dat zou natuurlijk nu niet kunnen. Maar bij de kittens van één van onze verpleegkundige. Deze lieve kittens zijn verstoten door hun moeder en moeten met de fles gevoed worden. Nina wil maar wat graag daar eventjes heen om te kijken en te aaien! De jongens gaan ook maar wat graag mee, want er schijnen wel 30 nerfs te zijn. Het geschreeuw van de kittens komt ons bij de deur al te gemoed, logisch want ze hebben honger. Papa krijgt direct een kitten in zijn hand met een ‘flesje’. Nina aait en knuffelt ze allemaal, waarna zij besluit dat zij hier wel wil komen wonen! En mama, die is verliefd, vooral op die ene rode die maar tegen mama blijft piepen en tegen haar aan blijft kruipen… die wil ze het liefste direct mee naar huis nemen, of ook maar komen wonen op de boerderij. Maar ja papa is niet verliefd ;-)!
Zondag rommelen we nog wat, het is de laatste dag van de herfstvakantie. Nina vindt het vreselijk, die wil helemaal niet naar school morgen. Gelukkig komt in de middag haar ‘3de grote vriendin’ (aldus haarzelf) nichtje Anniek bij haar langs. En de jongens, die spelen met de geleende nerfs lekker buiten! En mama schrijft nog even deze blog, vanaf nu niet meer elke week. Want er gebeurt, gelukkig, niet zo heel veel meer dat het nodig is om wekelijks een update te doen. Het kost mama veel tijd en energie ook, dus voorlopig even elke maand een update of als het nodig is.
Lieve familie,
Wat een zorgen……dapper hoe jullie de moed erin weten te houden. Jullie zijn kanjers.
Heel veel sterkte.
Veel liefs van ons allemaal
❤️❤️😘
Wat een gezellig herfstvakantie verhaal en leuk dat jullie bij Onky Donky zijn geweest.
Houd de moed erin want Nina is een supergirl.
Liefs Martijn & Monique