1 + 1 = 2 gipsvoetjes

Maandag begon met een drukke dag, startend met fysiotherapie bij Heliomare. Bij de supermarkt snel nog wat lekkers kopen en daarna door naar het AMC. Hier begonnen we eerst op de dagbehandeling om de pijn aan Nina haar voetjes te bespreken. Er werd besloten om ook een foto van links te maken. Daarna door naar de neuroloog en longarts. Neuroloog kon moeizaam onderzoek doen naar eventuele neuropathie (bijwerking chemo) vanwege de pijn. Maar had niet idee dat de pijn een bijwerking was. Longarts was gematigd tevreden. Inmiddels een paar nachten zonder zuurstof gehad en dat gaat erg goed. Maar wel zorgelijk dat de saturatiewaarden dippen als Nina een adempauze heeft. Hierdoor komt Nina in aanmerking om met spoed een slaaponderzoek te krijgen voor slaapapneu, maar klinisch is zij hier nog niet sterk genoeg voor. Daarna weer terug naar de dagbehandeling voor de uitslag van de foto, geen breuk links. Chirurg komt erbij en geeft aan dat rechts in het gips gaat, links aankijken. En dus naar de gipskamer. Nina gaat in protest, en terecht, haar pootje doet hartstikke zeer en zij heeft geen idee wat gips inhoudt. Maar met roze gips en in totaal 14x met de lift, gaan wij naar huis!

Dinsdag gaat Nina een ochtendje naar school. Ze knapt duidelijk op en zij heeft er ook zin in! Zoveel zin zelfs dat zij vraagt of zij de volgende dag weer heen mag. Vol verhalen komt zij weer thuis over wat zij allemaal gedaan heeft. Maar Nina geeft ook duidelijk aan dat zij het niet leuk vindt dat iedereen maar vraagt wat zij heeft. ’s Avonds moe, maar voldaan slapen.

De pijn in haar rechtervoet, nu met gips, is duidelijk beter onder controle. Helaas wordt de pijn links steeds erger, zo erg zelfs dat met de vinger wijzen naar Nina haar voet, zij het al uit gilt van de pijn. En terecht blijkt wel als wij met heel veel moeite haar sok uit krijgen: dik, blauw, rood, warm, koud, het ziet er niet goed uit. Woensdag na veel heen en weer gebel, krijg ik te horen dat Nina donderdag langs mag komen bij de chirurg om haar linkervoet opnieuw te laten beoordelen.

Donderdag dus wederom naar het AMC. Nina geeft van te voren al aan dat zij niet nog een keer in het gips wilt, uitleggen waarvoor het is helpt niet. De chirurg heeft nog even twijfel waar die pijn en die breuk rechts toch door verklaart kan worden. Maar na overleg met haar supervisor en de gipsverbandmeester is de hypothese dat de klachten van haar voeten veroorzaakt zijn door haar spalken. Deze lopen volledig onder haar voet door, om er voor te zorgen dat haar voeten niet in ‘klauw stand’ konden gaan staan en dat zij meer stabiliteit zou hebben, dit vanwege bijwerkingen van de chemo. Nu blijkt alleen dat de onderkant van de spalk nauwelijks buigzaam is, voor Nina al helemaal niet en Nina heeft mogelijk al die tijd in een soort ‘marsloop’ gelopen. Wat voor de zogeheten ‘marsbreuk/ stress fractuur’ gezorgd heeft. Links hoeft niet nog een keer op de foto, breuk of geen breuk, Nina haar linker voet gaat in het gips en dus weer op naar de gipskamer. Het verzet van Nina is groter dan maandag, zij weet inmiddels wat er gaat gebeuren, arme schat! Elke vorm van afleiding heeft totaal geen zin en gelukkig zit zij bij mama op schoot, waardoor zij niet mama haar tranen ziet. Daarna snel in de auto terug naar huis, waar zij direct zegt: ‘Mama, toch wel fijn hè dat gips!’….

En alsof wij nog niet genoeg ziekenhuis gezien hadden deze week, reizen wij vrijdag af naar Utrecht voor een bezoek aan het Prinses Maxima Centrum. Gesprek met neuroloog, oncoloog en haar chemo. Ook deze neuroloog en oncoloog zijn het er over eens, na het zien van de foto’s van hoe Nina haar voeten eruit zagen, dat deze klachten totaal niet passen bij neuropathie. De neuropathie die er was door de voorgaande chemo, wordt zelfs minder te zien aan haar handen, goed nieuws dus. Verder zijn ze zeer te spreken over Nina: energiek, slijm niet tot nauwelijks hoorbaar en met kracht praten. Chemo wordt gegeven, ook hier gaat Nina in protest, want aanprikken van haar porth a cat doet zeer en dat wil zij niet.

Het weekend verloopt heerlijk rustig. Nina haar luchtwegen knappen echt op, geen nacht meer met zuurstof gehad en ook het vernevelen doen wij zondag voor het laatst. Ze speelt lekker in en om het huis en ondanks haar 2 gipsenpootjes zet zij hier toch af en toe stapjes mee en aan ons hand zelfs meer dan een paar. Ze weet duidelijk aan te geven dat zij niet terug wil naar de gipskamer en dat zij het gips er graag om wilt houden. De jongens helpen papa buiten, spelen heerlijk met de lego, wij bakken appeltaart en boterkoek en er wordt uiteraard weer geknuffeld met Alvin en Theo. Zelfs Dex durft het zondag aan om één van de cavia’s op schoot te nemen en te aaien.

En zo is de week weer voorbij gevlogen en een nieuwe week wacht op ons. Het is herfstvakantie! We hoeven niets, zelfs niet naar het ziekenhuis! Heerlijk weekje rust…..