Een dagje uit het leven van Nina

Het was mij een dagje wel, Nina en mama hadden een goed gevuld programma. Gelukkig met heel veel leuke dingen, waardoor in het ziekenhuis zijn iets minder erg is. Al blijft het gemis om haar vriendin(nen) en school groot.

Vanochtend schrok mama wakker, wekker uitgezet, voor hier een redelijke nacht gehad en Nina lag al wakker in haar bedje. Maar met het beademingsmasker kan zij niet echt praten of roepen. Dus ze lag braaf te wachten tot mama kwam. Helaas is opstaan hier starten met een vingerprik om de co2 te meten. Deze gaat regelmatig mis, omdat er een luchtbel in komt, het apparaat hapert en vandaag omdat de zuster het staafje bloed uit haar handen liet vallen. Maar vandaag zei mama dat we niet nog een tweede keer gingen prikken, Nina is al genoeg geplaagd deze week! Gelukkig was iedereen het daar mee eens.

Na onze standaard dingen als vernevelen, wassen, aankleden, haren doen, eerst met mama en de verpleegkundige samen een rondje op de rolschaatsen. Het is nog erg moeilijk, maar je ziet kleine verbetering! Elke dag oefenen dus! Daarna kwamen eerst de cliniclowns langs. Nina hield ze eerste wat op afstand met haar ‘kattenklauwen’, maar uiteindelijk liet zij ze langzaam aan toe en zag je haar genieten. Mama heeft gegierd van het lachen, want wat een heerlijke interactie tussen de clowns en Nina. Vorige week in het AMC had Nina ook cliniclowns, waarover zij vandaag heel eerlijk zei: “Die in het AMC waren niet zo slim, jullie wel”. Later gaf ze aan dat die uit Utrecht een 99 scoren en die in Amsterdam een 20, haha wat een eerlijkheid.

Vervolgens kwam daar de pedagogisch medewerkster met de beloofde koffer vol glitter tattoos. Nina een mooie tattoo en ook Nina mocht er eentje zetten bij de PM. Want ja dat mag zij ook altijd bij PM in Amsterdam. Het is net vergelijkend warenonderzoek hier tussen Utrecht en Amsterdam.

Tijd om even te chillen was er niet, want daar was de fysiotherapeut. Met haar op stap door het ziekenhuis, naar de oefenzaal. Nina had er aanvankelijk niet zo’n zin in, maar uiteindelijk helemaal haar draai gevonden met paaltjes voetbal en het bouwen van een kasteel voor ijsbeer.

Oké energie was op, snel terug naar bed en nu wel tijd om te chillen! Even niets, even lekker liggen, knuffelen met mama en naar een filmpje kijken. Want na een half uurtje kwam de juf van school, samen hebben zij heel hard gewerkt aan schoolwerk en plannen gemaakt voor wat zij morgen gaan doen.

Weer even chillen, want het was inmiddels al middag en de vermoeidheid begon toe te slaan. Maar gelukkig nog genoeg energie om in een grote zaal te knuffelen met een cavia. En wat voor eentje, zelfs mama was verliefd. Eentje die zo’n zachte vacht had, net een teddybeer.

Terug op de kamer knutselen voor haar vriendin, want er moest nog gewerkt worden aan hun brief uitwisseling. Ondertussen hadden wij een 14 jarige buurjongen gekregen, zijn ouders en zus waren er ook bij. De jongen kreeg allemaal lekkere dingen als chips en chocola. En wat was Nina hier verdrietig om, al dat lekkers en ook nog zijn beide ouders en zijn zusje aanwezig. En zij was maar alleen met mama en mocht niet eten.

Optijd ging Nina slapen! Ze was er aan toe en mama ook, want ook die heeft niet stil gezeten. Er waren vandaag geen artsen (geen artsen, ja geen artsen die over Nina gingen of die iets van Nina wisten, mama wist ook niet dat dit kon) en dan gebeurt er eigenlijk niets. Maar morgen de dag voor het weekend en dat vond mama geen fijn idee. Uiteindelijk met iemand een plan kunnen maken. Haar buik probleem gaat de goede kant op. Als Nina vannacht goed slaapt met deze beademingskap, op deze nieuwe machine en haar co2 is goed. Dan mag zij morgen naar huis. Niet direct, want allereerst hoopt Nina op sneeuw. Nou op moment van schrijven, 23.00 uur is het hier in Utrecht nog groen en grijs! En zij heeft nog wat onderzoeken gepland staan bij de buren in het Prinses Maxima, die stonden al en gaan gewoon door.

Dus op naar morgen, 1 april, nieuwe dag, nieuwe maand, hopelijk weer thuis, wordt vervolgd….