En toen had je ineens koorts vrijdagavond. Na een gezellige dag/ week op school, hadden wij zin in het weekend! Met koorts hoeven papa en mama normaal niet direct het ziekenhuis te bellen, maar omdat wij wisten dat er een beest in je aanpriklijn zat die daar niet hoorde, moesten wij bellen. Waarna wij direct de tassen konden inpakken en richting AMC konden gaan. Gelukkig waren opa en oma in de gelegenheid om naar ons huis te rijden, om de zorg voor Dex en Max over te nemen.
Gelukkig mochten wij de SEH en de IC overslaan en mocht je direct naar afdeling Fauna in het AMC. Dit scheelde veel tijd en konden papa en mama jou snel in bed leggen en laten slapen, want dat had je wel nodig. Mama sliep bij je! Met 3 dubbelgevouwen dekens op het matras, kwam zij aardig de nacht door! Het is net de prinses op de erwt ;-)!
Zaterdag voelde je je in eerste instantie best ok. De arts kwam voor de visite en vertelde dat je eerste moest knappen door middel van de reeds eerder gestarte antibiotica en dat we dan maandag met de chirurgen en vaste artsen een plan konden maken. Maar wacht even, eerst was je opgeknapt en waren we aan het wachten tot de ok kon plaatsvinden, omdat het beest er nog steeds zit. Vervolgens wordt je ziek van het beest en dan moet je alsnog wachten. Papa en mama zagen het al gebeuren dat je dan alleen maar bergafwaarts zou gaan en dat je dan straks op een zo’n slecht punt zit dat niemand je durft te opereren. De arts was de kamer nog niet uit of de koorts liep in rap tempo op en had je ook zuurstof nodig. De verpleegkundige trok direct aan de witte jas van de arts, waarnaast een andere arts zat en hupperdepup er was een IC bed voor achter de hand geregeld en je kwam op de spoedlijst voor ok!
Papa nam het van mama over en sprak later nog met de chirurg. Uiteindelijk begrepen we wel dat de operatie niet meer zaterdagmiddag of avond zou plaatsvinden.
Mama ging snel naar huis, want Max zat al een paar uur alleen en Dex moest ook nog opgehaald worden, hij was vos geweest bij de vossenjacht van het atletiekkamp. Gelukkig kon Max bij tante Jessica logeren en zo konden Dex en mama zich klaar maken voor de Dam by Night. Dex was wel heel erg verdrietig dat papa hem toch niet kon komen aanmoedigen en wilde zelfs niet meer rennen. Maar hallo, we hadden niet voor niets getraind. Al waren we nog niet op de 8 km, dus we wisten dat het wel zwaar kon gaan worden. Maar het ging allemaal super goed! Dex en mama genoten van minuut tot minuut, Dex vond het publiek, de lichtshows, de optredens langs de kant echt zo gaaf! En hoe leuk, opa en oma stonden op wel 3 verschillende plekken langs de route om ons aan te moedigen. Met dank aan de gele paraplu zagen wij ze ook 3x! Dat maakte toch een hoop goed! Mama liep zelfs zo lekker dat zij bij de finish nog niet eens perse hoefde te stoppen, al denkt haar lijf op moment van schrijven daar wel anders over. Trots namen wij onze medaille in ontvangst en gingen wij ons snel warm aankleden, want koud was het met die wind en regen. Samen met opa en oma terug naar het station, op weg naar huis. En om de dag extra leuk af te sluiten, mocht Dex logeren bij mama in bed! We deden een wedstrijd wie het eerste sliep, maar gezien hoe wij om half 9 zondagochtend wakker werden (zelfde houding als bij het inslapen), denken we dat wij beide gewonnen hadden en beide hebben we als een blok geslapen!
Na het ontbijt gingen wij snel douchen, maar mama was nog niet aangekleed of papa liet weten dat Nina voor ok kon! Yes eindelijk! Al was mama nog niet klaar om snel de auto in te springen naar het AMC, en daardoor ook maar de helft ingepakt van wat zij mee had willen nemen. Maar snel Dex afgezet bij een vriendje. Max kon bij tante Jessica blijven en had daar een erg leuke dag! En toen mama niet veel later in het AMC aan kwam, werden we al gebeld dat Nina haar ok goed was gegaan en dat zij naar de uitslaapkamer ging. Helaas werd zij daar net zo boos wakker, als dat zij ging slapen. Dat is iets wat je vaker ziet bij narcose. Dus het duurde even voor papa en mama haar mochten troosten. Maar gelukkig kregen wij afleiding middels een film over de Efteling, welke geprojecteerd werd op het plafond. Dat hielp en daardoor konden wij weer terug naar de gewone afdeling.
Nina heeft nog best pijn. Op de plek waar de aanpriklijn zat en in haar hand waar nu een infuus zit. Maar verder gaat het gelukkig weer goed en zelfs geen zuurstof momenteel nodig. We weten inmiddels dat Nina 48 uur na ok antibiotica moet krijgen, dus dat wij niet eerder dan dinsdagmiddag naar huis kunnen. Morgen met de vaste artsen een definitief plan maken en ook kijken wanneer de nieuwe aanpriklijn operatief ingebracht wordt.
De rest van de zondag lekker gechilled, voorlezen door mama en filmpje kijken. Iets doen met 1 hand ingepakt voor het infuus, maakt het allemaal niet gemakkelijk. Morgen kijken of we een beetje school kunnen volgen met klassecontact en wie weet is er ook nog een beetje leuk vertier in het ziekenhuis.
