Al vanaf dat Nina een paar maanden was, kwamen wij veelvuldig in ziekenhuizen. In de wachtkamers van de eerste hulp of ter observatie op de kinderafdeling. Maar hoe houd je zo’n klein meisje zoet? De telefoon met een filmpje is altijd een welkome afleiding. Maar al snel merkten wij dat muziek soms nog beter hielp. Ze viel er rustig van in slaap, of ging meezingen en dansen in haar bedje. En bij Nina maakt het nog steeds veel uit welke muziek er gedraaid wordt. Nederlandstalig, maar vooral de feestnummers van onder andere de Snollebollekes en nummers van Flemming bleken favoriet. Muziek die thuis eigenlijk nooit gedraaid werd.
Dansen op de IC
En sindsdien klinken er vooral vrolijke meezingers door de boxen als Nina het voor het zeggen heeft. En zo ook een aantal jaren geleden tijdens een opname op de Intensive Care. De muziek werd opgezet om Nina in beweging te krijgen. Nina danste met behulp van papa op het bed mee met ‘Ik moet zuipen’ van de PartyfrieX. Al snel danste de verpleegkundige mee. En op de IC is alles van glas, dus de verpleegpost had zicht op onze kamer. Angstvallig hield ik de kamerdeur steeds dicht, want ik wilde geen overlast veroorzaken op de IC…. Maar voor ik het wist stonden de artsen en de verpleegkundigen mee te dansen op de muziek! Deur open en het geluid op maximaal! Allemaal met een lach op hun gezicht. Het leek alsof zij even de ernst van hun werk konden loslaten en letterlijk los gingen op de muziek. En Nina genoot!
Polonaise
Of die keer dat Nina de dag voor carnaval op school opgenomen moest worden. Het verdriet was zo groot bij haar. Weer geen carnaval op school. Weer geen polonaise. De kinderarts, die Nina inmiddels al heel goed kende, vond het zo sneu dat zij een plan had bedacht. Uitgedost met gekke hoedjes en zonnebrillen, carnavalsmuziek aan, vormden de kinderarts met haar collega’s een heuse polonaise. Nina op de arm van papa, infuuspaal en zuurstof mee en daar ging zij mee in de polonaise over de gang! Ook hier genoot Nina zo!
In woorden kan zij vaak nog niet goed uitleggen hoe zij zich voelt of wat er in haar koppie omgaat. Maar je merkt dat zij de muziek inzet op de momenten dat zij het nodig heeft.
Verdrietig
Inmiddels is Nina acht jaar en heeft zij nog steeds een sterke voorkeur voor, vooral, vrolijke liedjes . In woorden kan zij vaak nog niet goed uitleggen hoe zij zich voelt of wat er in haar koppie omgaat. Maar je merkt dat zij de muziek inzet op de momenten dat zij het nodig heeft. Om met spanning om te gaan. Om even de nare dingen te vergeten. Maar ook merk je dat zij liedjes met een verdrietige tekst of sombere melodie het liefst doorspoelt. Dat werd nog duidelijker na de eerste repetitie voor ‘Kinderen in hun Kracht’. Het enige wat Nina kon was huilen. Woorden geven aan haar gevoel lukte niet. En dat terwijl zij de dag zo vrolijk begon, alleen dansend in een lege zaal met muziek in haar hoofd.
Later kon zij vertellen dat sommige liedjes die voorbij kwamen en sommige thema’s, haar verdrietig maakte. Alleen nu was er geen knop om door te spoelen en was mama ver weg om het te zeggen. Samen besloten we dat het beter was Nina niet aan de andere workshops en het concert op 7 mei deel te laten nemen. Want hoe mooi het initiatief ook is en hoe het de kinderen kan helpen en kan verbinden, voor Nina is het nog even te veel. De muziek maakte duidelijk dat er nog veel pijn en verdriet ver weg gestopt zit in haar kleine lijfje. Ook dat doet muziek.
Hopelijk helpt de vrolijke muziek Nina wel in de verwerking, van alles wat zij allemaal moet ondergaan en moet meemaken. En kan zij later terug kijken naar ook de bijzondere momenten die wij met haar muziek hebben beleefd in het ziekenhuis en daaromheen.
Lisette, mama van Nina