Wat hebben we genoten van de zomervakantie! Vlak na het schrijven van de vorige blog, vertrokken wij heerlijk met elkaar naar Frankrijk! Een camping die wordt bezocht door families waarvan een gezinslid intensieve zorg nodig heeft. Veelal kinderen met meervoudige of verstandelijke beperkingen. Maar wat er zo heerlijk is dat niemand raar opkijkt als je kind anders is! Ouders die snappen hoe het is om ouder te zijn van een zorgintensief kind, wat die zorg ook inhoudt. Want we lopen allemaal tegen dezelfde wet en regelgevingen aan. Tegen dezelfde suffe regels, bezuinigheden etc. Die herkenbaarheid is soms zo fijn om hebben, niet dat het iets verandert, maar deze ouders snappen jou!
En wat er ook zo heerlijk is op deze camping, de animatie. Jij kan heerlijk genieten, samen met een vrijwilliger. In een groep of 1 op 1, net waar jou behoefte aan was. Knutselen, zingen, dansen, bonte middag voorbereiden, chillen. Je broers zaten in de brussengroep en ook zij hadden heel veel plezier. Waar zij een jaar lang aan het mopperen waren over het feit dat we weer naar die stomme camping moesten, vroegen ze zich af waarom wij volgend jaar eigenlijk niet meer gaan, want het is hier zo leuk! Haha, maar beter zo dan andersom!
Tja en als de kinderen genieten, dan genieten papa en mama ook! In de omgeving is er vrij weinig te doen, maar met wandelen en vooral heel veel lezen, soms een paar baantjes in het zwembad, kwamen ook wij de dagen wel door! En elke avond leggen papa en mama jou zelf in je bedje, maar niet in onze eigen tent, maar in die van de verpleegkundige. Onze eigen vertrouwde zuster van thuis! Zij zorgt de nachten voor jou, zodat papa en mama ongestoord kunnen slapen! Dus zo kwamen wij uitgerust weer thuis!
Thuis gekomen was het wel even een race tegen de klok, maar dat was even niet anders! Zondag thuis gekomen en maandag werden we alweer verwacht in Assen voor een paar gezellige dagen met opa en oma die 50 jaar getrouwd waren! Samen met je ooms, tantes, neven en nicht! Zwemmen, bowlen, midget golfen en shoppen! Het kon niet op allemaal. Al dat eten was wel even een dingetje, maar gelukkig vonden wij iets waardoor dat verdriet wat verzacht werd. Al blijft het hartverscheurend om te zien dat de aanblik van al dat eten jou zo verdriet doet! Konden de knappe dokters daar nou maar eens wat aan doen!
In de laatste week van de vakantie was Max nog heerlijk een paar dagen op stap met opa Bus. En hielp Dex mij met het oppimpen van zijn kamer. Maar gingen we ook nog gezellig met oma Bus naar het strand! Je durfde eindelijk zelfs helemaal door te gaan in het water, dat was wel een mijlpaal en vervolgens wilde je niet meer uit het water! We bakten traditie getrouw oliebollen in de tuin!
Maar zo kwam ook aan de zomervakantie weer een eind helaas! Van jou had het nog wel weken mogen voortduren, maar helaas!
Met gezonde tegenzin ging je naar school. Ditmaal zit je boven in de school, wat je ontzettend stoer vindt. Je wilde beginnen op een zelfde stoel als alle andere kinderen, maar na 2 minuten gaf je aan dat je toch liever je aangepaste stoel wilde, want die zat veel lekkerder. En zo ga je alweer een paar weken naar school. De ene dag kom je met een lach op je gezicht uit school en de andere dag heel verdrietig. Je blijft zoeken naar aansluiting met meiden in je klas, iets wat maar niet wil lukken. Je hebt het gevoel vaak buitengesloten te worden en zelf ben je niet vol vertrouwen om iets te zeggen of te doen. Gelukkig ga je daar weer hulp voor krijgen.
En zo zijn we dan weer terug naar het normale leven! De clubjes zijn weer begonnen, ook Max nu op voetbal. Je broers nu beide op de middelbare school. Mama die ook weer in het ritme moet komen. Papa weer alle dagen aan het werk. Hopelijk heel veel normale dagen, zonder ziekenhuis bezoekjes, zonder snotneuzen, ziek zijn, geen last van de gevolgen van. Want dat willen papa en mama het allerliefste: ‘Een normaal leventje’, lekker saai en burgerlijk! Want waar zat mama met Dex in de tweede week… In het ziekenhuis, gekneusde middelvinger en gebroken pink! Dus saai zal ons leven nooit worden vrees ik š¤£!
